Çin’de Song Hanedanının hüküm sürdüğü (960-1200 MS) dönemde Çin’li kadınların küçük ayak sahibi olmaları için ayak bağlama uygulaması yaygınlaşmıştır. XII. yüzyılda yaygınlaşarak kadınlar arasında statü belirleyici bir sembol haline gelmiştir. “Ayak Bağlama” kimlik belirteci olarak öncelikle Song Hanedanının üst sınıf kadınları arasında kabul görmüştür. XII. yüzyıldan XX. yüzyıla kadar önemini hiç yitirmeden, toplumun her katmanına yayılarak gelişme kaydeden footbinding (ayak bağlama) çirkin ve acı veren bir uygulama olmasına karşın Çin’in hem soylu hem de köylü kadınları tarafından benimsenmesi günümüzde de çözülemeyen bir konu olarak devam etmektedir. Song Hanedanı döneminde dansçı kadınların egzotik hareketlerinin ve küçük adımlar ile yürümelerinin erkekler üzerindeki etkisi, dansçı kadınların ayaklarının küçük olmasına bağlanmıştır. Dans eden kadının küçük adımlar ile yürümesi ve dans etmesi erkeklerde rüzgârda uçuşan nilüfer çiçeklerini hatırlatmış ve bu duygu erotizm etkisini belirginleştirmiştir. Kadının sosyal konumunu güçlendirmek ve toplum içerisinde saygınlığını arttırmak amacı ile özgür iradesi dışında sadece gelenekler doğrultusunda davranış ve fiziksel durum oluşturmasına tepki göstermeden kabul etmesi kadının ezilmişliğinin ve erkek hâkimiyetinin sembolü olan bu uygulama Konfüçyüs’ün ahlaki değerleri ve acının insanı olgunlaştırması felsefinin etkisi altında gelişmiştir. Bu araştırmada Çinli kadının tarihsel süreç içerisinde güzellik anlayışının, toplumsal hayat içerisinde belli bir konuma gelip saygınlığının artmasının ayak formu ile özdeşleşmesinin nedenleri ve ayak bağlama uygulamasının geleneksel süreçleri incelenmiştir. Araştırmada Çin’de ayak bağlama konusunda yapılmış çalışmalar araştırılmış ve bu bağlamda yapılan fiziksel deformasyonun kadın bedenine ve ruhsal gelişimine verdiği etkiler ile güzelliğin ayak formu ile beraber algılanması ve Lotus ayakkabı formları incelenmiştir.

Lotus Ayakkabı, Kadın, Gelenek, Sosyal Konum, Güzellik Sembolü, Ayak Bağlama