Bu çalışmada, hızlı tüketimin bir sonucu olarak, arzulanarak satın alındıktan sonra anlamsızlaşan ürünlerle yaratılan çöp ile çağdaş sanatta yüzleşmenin etkileri araştırılmaktadır. Çöpün sanat yapıtı üretmekte bir malzeme olarak kullanımının ilgi çekici bir tarihi bulunmaktadır. Hazır-yapıt, yoksul sanat, kavramsal sanat ve çağdaş sanat gibi başlıklar altında incelenen 20.yüzyıl sanatı tarihindeki örnekler çöp sanatı başlığı altında toplanabilecek kadar çok sayıdadır. Sanat galerilerinde “görünen çöp” sorunsalı çevre kirliliğinin, psikolojik faktörlerin ve estetik olmayan sonuçların yansıması olarak özetlenebilir. Çağımızın temel problemlerinden bir kısmını kapsayan ihtiyaçtan fazlasının satın alınması çılgınlığı ve müsriflik Baudrillard’a göre “çöp sepeti uygarlığı” olarak adlandırılmaktadır. John Scanlan’ın belirttiği gibi çöp, kapitalist çağda toplumun gölgesi olarak görülebilir. Jung’un savunduğu üzere, gölgemizin farkına varmalı ve onu kişiliğimizle bütünleştirmeliyiz. Artıklar, çağdaş sanatçılar tarafından sanat yapıtlarına dönüştürüldüğünde, bunun izleyicinin unutmak istediği geçmişinin izlerini taşıdığı tartışılır. Çöp olduğu gibi sergilendiğinde, bunun anlamı bazı insanlar için belirsizdir. Örneğin, Damien Hirst’ün boş bira şişeleri, izmarit artıkları ve gazete yığınlarından oluşan enstalasyonu sergilendiğinde, galerinin temizlikçisi enstalasyonun bir parçası olduğunu anlamadığı için bunları atmıştır. Postmodern dönemde, çöp sanatı eserlerinin estetik olmadığı tartışılmaktadır. Bununla birlikte, çağdaş sanatçının hedefi estetik değil, kavramsal bir sanat eseridir. Donald Kuspit’in çağdaş sanatçıların toplumu fikirleriyle etkilemeye çalışarak çalışmayı sürdürmesinin sanatın sonu anlamına geldiğini belirtmesi çok kesin bir yargıdır. Estetik göz ardı edilse bile, Kuspit’in yargısı tartışmalıdır.

Postmodernizm, Çağdaş Sanat, Çöp, Enstalasyon, Tüketim Kültürü

This study investigates the effects of facing trash in contemporary art, created from the products which have become meaningless soon after being bought with desire as a result of fast consumption. There is a fascinating history of using trash as a material for making artworks. The examples in the 20th century art history, which are examined under the titles of ready-made objects, arte povera, conceptual art and contemporary art, are so many that they can be collected under the title of trash art. The problematics of “visible trash” in art galleries could be summarized as the reflection of environmental pollution, psychological factors, and anti-aesthetic results. According to Baudrillard’s view of “throw-away society,” the madness of buying more things than needed and lavishness are some of the main problems of our age. Trash could be seen as a shadow of the society in the capitalist age, as John Scanlan mentions. As Jung argued, we have to realize our shadow and integrate it into our personality. When wastes are transformed into artworks by contemporary artists, it is disputable if trash art has traces of spectators’ past, which they want to forget. When trash is exhibited as itself, what it means might be obscure for some people. For instance, the cleaner of the gallery where Damien Hirst’s installation was exhibited threw away the cigarette butts, empty beer bottles, and stacks of newspapers as he did not understand they were the pieces of the installation. It is agreed that trash art has come into question with its anti-aesthetic aspect in postmodern times. However, the aim of the contemporary artist is not an aesthetical artwork, but might be a conceptual one. It is a very definite judgment that the art ends as Donald Kuspit claims, when contemporary artists keep working and try to affect the society their ideas. So, even if relinquished aesthetics, Kuspit’s judgment is discussed.

Postmodernism, Contemporary Art, Trash, Installation, Consumption Culture