Bu araştırmanın konusu, metamodernizm ve bir metamodern uygulama olan performatist fotoğraftır. Metamodernizm, postmodernizmi aşmaya yönelik bir girişim olarak 2000'li yılların başında ortaya çıkan yeni bir dönemin, kültürel mantığın ve duygu yapısının adıdır. Araştırmada, metamodernizme yönelik araştırma eksikliği sorunundan hareket edilerek, bu akımın ne tür bir duygu yapısı olduğunu, temel niteliklerini, hangi sanatsal ve kültürel formlar aracılığıyla kendini ifade ettiğini, öznellik anlayışını ve bu anlayışın temsil edilmesinde performatist fotoğrafın rolünün ne olduğunu anlamak ve keşfetmek amacında olunmuş ve bunu gerçekleştirebilmek için nitel araştırma yöntemlerinden biri olan hermeneutik yöntem kullanılmıştır. Performatist fotoğrafın, metamodern öznellik anlayışını temsil eden bir pratik olması nedeniyle, araştırmada modernizm, postmodernizm ve metamodernizme ilişkin değinmeler daha çok öznellik anlayışları bağlamındadır. Kuşkusuz hem modernizm hem de postmodernizm özneyi konumlandırışlarıyla ve özneye atfettikleri niteliklerle öne çıkan söylemlerdir. Modernizm rasyonel ve birlikli bir varoluş olarak özneyi yüceltirken, postmodernizm özneyi parçalamaya ve tasfiye etmeye girişir. Postmodernizm, postyapısalcı gösterge anlayışına ve dil çözümlemesine dayanarak gerçeği parçalar ve yapıbozuma uğratırken, bu durum duygulanımın azalmasına yol açarak öznenin kendisini de etkiler. Gerçeğin parçalanışı öznenin parçalanışını beraberinde getirir. Postmodernizme ve postmodern kimlik politikalarına bir tepki olarak ortaya çıkan metamodernizm ise, özneyi parçalanmışlıktan kurtarmaya ve onarmaya yönelik bir itiraz dili olarak ortaya çıkar. Araştırmada, metamodernizmin yeni bir öznellik anlayışına işaret ettiği, öznenin bir kez daha birlikli bir varoluş yönünde çabaladığı ve bu çabanın performatist fotoğrafta belirgin bir şekilde ifade edildiği sonucuna varılmıştır.

Metamodenizm, Postmodernizm, Modernizm, Özne, Performatist Fotoğraf.

The subject of this research is metamodernism and the performatist photography which is a metamodern practice. Metamodernism is the name of a new era, cultural logic and structure of feeling which has emerged at the beginning of 2000s as an attempt towards surpassing postmodernism. In the research, it was aimed to understand and to explore what kind of structure of feeling this trend has, its main characteristics, by which artistic and cultural forms it expresses itself, its sense of subjectivity, and what is the role of performatist photography in representing this sense, and it was used hermeneutic method which is one of the qualitative research methods for realizing this aim, with reference to the problem of the lack of research towards metamodernism. Because of that performatist photography is a practice which represents a metamodern subjectivity understanding, the mentions in the research about modernism, postmodernism and metamodernism are more in the context of the senses of subjectivity. It is certain that both modernism and postmodernism are discourses which distinguish through their positioning of the subject and the qualities they refer to the subject. While modernism sublimates the subject as a rational and unified existence, postmodernism approaches to fragment and liquidate the subject. While postmodernism fragments and deconstructs the real based on poststructuralist sense of sign and linguistic analysis, this also affects the subject itself by leading a decrease in affection. Fragmentation of the real brings about the fragmentation of the subject. Metamodernism which has emerged as a reaction to postmodernism and postmodern identity policies establishes itself as a language of objection towards saving the subject from fragmentation and rectifying it. In the research, it was concluded that metamodernism points out a new sense of subjectivity, that the subject strives once again for a unified existence, and that this attempt is expressed distinctively in the performatist photography.

Metamodernism, Postmodernism, Modernism, Subject, Performatist Photography.