Çağdaş tiyatro, bir yandan klasik dramatik çerçevedeki metnin dönüşümüne tanıklık ederken diğer yandan fiziksel bağlamlı bir estetik anlayışla gelişme göstermektedir. Çağdaş tiyatronun bedensel performansa dayalı uygulamalarının içinde yer alabilmek için oyuncunun bedensel eğitiminin de geliştirilmesi önemlidir. Kısaca oyuncudan, bu gelişimi takip etmesi ve uyum göstermesi beklenir. Ancak tam da bu noktada oyuncu eğitmeni ve yöntem konusu bir sorun olarak belirmektedir. Bu soruna bir çözüm ya da çözümün bir parçası olarak Eurhythmics yöntemi düşünülebilir. Söz konusu yöntem ile oyunculuk eğitiminin amaçları, koydukları hedefler, kazanımlar ve vardıkları noktalar birbirleriyle büyük oranda benzerlik gösterdiği için müzik eğitimi alanında kullanılmak üzere üretilmiş bir yaklaşımın oyunculuk eğitimine de uygulanabileceği ileri sürülmektedir. Emilé Jacques Dalcroze’un 19. Yüzyılın ilk çeyreği içinde şekillendirdiği Eurhythmics yöntemi, hareket yoluyla müzikal kavramların öğretilmesi amacına dayanır. Meslek yaşamı boyunca Stanislavski’den Meyerhold’a, Appia’dan, Copeau’ya ve Laban’a kadar pek çok önemli tiyatro ve dans uygulamacısını etkilemiştir. Bu yöntem üç aşamalı bir çerçeve çizer: müzikal ritimlerin fiziksel ifadesini içeren eurhythmics; gözü ve kulağı eğitirken sesin vurgulanmasını, melodi ve armoniyi öğreten solfej; müzikal, fiziksel ve sözel ritimlerin eşzamanlı olarak kişisel ifadede kullanımı olan doğaçlama. Eurhythmics yöntemi konsantrasyon, koordinasyon ve hafıza yeteneklerini geliştiren, kinestetik duyuyu geliştirerek duyarlı bir alan kullanımı, gelişmiş bir zaman bilinci sağlayan, amaç olmaktan çok yeteneklerin geliştirilmesine yardımcı olan bir araçtır.

Dalcroze, eurhythmics, oyunculuk eğitimi, hareket, ritim

Contemporary theatre has been on one hand acting as a witness for the transformation of dramatic text and on the other hand has been making progress in terms of a physical aesthetic intellection. For an actor, it is vital to improve physical training to make possible a self participation to the executions of the contemporary theatre based on physical performance. Shortly, the actor should keep improving and adjusting. However, at this point the acting trainer and method appear as a problem. Eurhythmics, method can be a solution or yet a part of a solution. Since the aims, gains and the final destinations of the called method and the actor training are rather coherent, it is being forwarded that an approach for musical training could also been used for actor training. Eurhytmics method created by Emilé Jacques Dalcroze in the first quarter of nineteenth century is based on the education of musical concepts through movement. Dalcroze, throughout his career, had influenced not only Stanislavski and Mayerhold but also Appia, Copeau and Laban besides of many other dance and theatre practitioners. This method consists of three phases. Eurhythmics as the expression of physical and musical rhythms, solfege as training the ear, eye and voice in pitch, melody and harmony; improvisation as the uses of musical, physical and verbal rhythms for spontaneous personel expression. Eurhythmics method improves concentration, coordination and the memory. Furthermore it improves kinaesthetic sense for a space awareness and an advanced time consciousness and it is a tool rather than a purpose which helping improve talents.

Dalcroze, eurhythmics, actor training, movement, rhythm