Hikâye anlatımı klasik dramatik yapının karşıtı bir estetik ya da Brechtyen bir öğe olarak kabul görülür. Fakat çağdaş tiyatroda bu eğilim seyirci ve oyuncu arasında yeni bir iletişim biçimi, alternatif bir estetik arayış olarak karşımıza çıkar. Tiyatro antropolojisi bağlamında meseleye yaklaşıldığında Batılı konvansiyonel tiyatronun anlatıyı dışlamasının nedenleri daha net ortaya çıkar. Batılı toplumlardaki yazılı kültürün gelişimi kültürel hegemonyanın da etkisiyle klasik dramatik yapının ne’liğini belirlerken Doğulu toplumlardaki sözlü kültür anlatıyı merkeze almıştır. Bugün bile Afganistan, İran ve Hindistan’da, Mezopotamya’nın ve dahi Anadolu’nun tamamında kutsal metinler, dini hikâyeler ve ibretlik öyküler birer anlatıcı aracılığıyla köy meydanlarında, kahvehanelerde ve tapınaklarda geniş kitlelerle paylaşılmaktadır. Ülkeler arasındaki sınırların belirginleşmesine rağmen iletişim olanaklarının gelişmesiyle kültürel etkileşimin bugün bu iki geleneğin arasındaki sınırların muğlaklaşmasına neden olduğu söylenebilir. Modern sonrası tiyatroda metnin sahnedeki öneminin zayıflayıp yerini performansın kendisinin aldığı düşünülmeye başlanmışken sahnede hikâye anlatan oyun kişilerinin olduğu oyunların hızla çoğaldığı görülür. Yaşam ve oyun arasındaki ilişkinin yeniden kurulmaya çalışıldığı çağımızda hikâyenin dramatik yapının merkezine yeniden yerleştiği görülür. Modern sonrası dönemde melezliğin popüler bir eğilim olmasının yanında yazarların seyirciyle yeni bir iletişim arayışı peşinde olmalarının da payı büyüktür.

Çağdaş Tiyatro, Mimesis, Diegesis, Anlatı, Geleneksel Tiyatro, Hikâye Anlatıcılığı

Storytelling is regarded as an anti-aesthetic of classical dramatic form or a Brechtian element in theatre. But in contemporary theater, this tendency is a new form of communication between the audience and the actor and an alternative aesthetic search. Reasons of western conventional theatres deny is clearly appear when discuss it in the context of theater anthropology. The development of written culture in Western societies detect the “what the dramatic is?” on the other hand narrative culture in Oriental societies regard as storytelling is the unique form. Even in today, a storyteller is sharing sacred texts and religious stories in village squares, coffee houses and temples in Afghanistan, Iran, India, Mesopotamia and Anatolia. Despite the fact that the borders between the countries have become clear, the boundaries between these two traditions have become ambiguous. It seems that the plays which tell stories on stage are increasing rapidly while the postmodern theatre was about to declare the sovereignty of performance. Today, as the relationship between life and play is tried to be restructured, the story has re-established itself as the center of dramatic structure. In the postmodern era, while hybrids are a popular trend, playwrights are also seeking a new way to communicate with the audience.

Contemporary Theater, Mimesis, Diegesis, Narrative, Traditional Theater, Storytelling