Bu çalışmada, hızlı tüketimin bir sonucu olarak, arzulanarak satın alındıktan sonra anlamsızlaşan ürünlerle yaratılan çöp ile çağdaş sanatta yüzleşmenin etkileri araştırılmaktadır. Çöpün sanat yapıtı üretmekte bir malzeme olarak kullanımının ilgi çekici bir tarihi bulunmaktadır. Hazır-yapıt, yoksul sanat, kavramsal sanat ve çağdaş sanat gibi başlıklar altında incelenen 20.yüzyıl sanatı tarihindeki örnekler çöp sanatı başlığı altında toplanabilecek kadar çok sayıdadır. Sanat galerilerinde “görünen çöp” sorunsalı çevre kirliliğinin, psikolojik faktörlerin ve estetik olmayan sonuçların yansıması olarak özetlenebilir. Çağımızın temel problemlerinden bir kısmını kapsayan ihtiyaçtan fazlasının satın alınması çılgınlığı ve müsriflik Baudrillard’a göre “çöp sepeti uygarlığı” olarak adlandırılmaktadır. John Scanlan’ın belirttiği gibi çöp, kapitalist çağda toplumun gölgesi olarak görülebilir. Jung’un savunduğu üzere, gölgemizin farkına varmalı ve onu kişiliğimizle bütünleştirmeliyiz. Artıklar, çağdaş sanatçılar tarafından sanat yapıtlarına dönüştürüldüğünde, bunun izleyicinin unutmak istediği geçmişinin izlerini taşıdığı tartışılır. Çöp olduğu gibi sergilendiğinde, bunun anlamı bazı insanlar için belirsizdir. Örneğin, Damien Hirst’ün boş bira şişeleri, izmarit artıkları ve gazete yığınlarından oluşan enstalasyonu sergilendiğinde, galerinin temizlikçisi enstalasyonun bir parçası olduğunu anlamadığı için bunları atmıştır. Postmodern dönemde, çöp sanatı eserlerinin estetik olmadığı tartışılmaktadır. Bununla birlikte, çağdaş sanatçının hedefi estetik değil, kavramsal bir sanat eseridir. Donald Kuspit’in çağdaş sanatçıların toplumu fikirleriyle etkilemeye çalışarak çalışmayı sürdürmesinin sanatın sonu anlamına geldiğini belirtmesi çok kesin bir yargıdır. Estetik göz ardı edilse bile, Kuspit’in yargısı tartışmalıdır.

Postmodernizm, Çağdaş Sanat, Çöp, Enstalasyon, Tüketim Kültürü